Մեյջին (19-20-րդ դդ.) մի ժամանակաշրջան էր, երբ Ճապոնիան դուրս եկավ մեկուսացումից և ընդունեց ժամանակակից տեսք: Հիմնարար փոփոխություններն ազդեցին հասարակական կառուցվածքի, ներքաղաքական իրավիճակի, տնտեսության, ռազմարվեստի և արտաքին քաղաքականության վրա: Ժամանակաշրջանի սկիզբն իր մեջ ներառեց արևմտյան բարքերի՝ այդ թվում նաև գեղարվեստական տեխնիկաների ընդունումը: Սակայն այս ձգտումը երկար չտևեց, սկսվեց ձուլման շրջանը, որն իր մեջ ներառում էր ավանդական ճապոնական ձևերի և նոր արևմտյան միտումների միահյուսում: Գեղանկարը բաժանվեց երկու մասի՝ յոգա (եվրոպական ազդեցությամբ) և նիհոնգա (ավանդական ճապոնական): Յոգայում գերակշռում են կտավի վրա յուղաներկով նկարները, իսկ նիհոնգա ուղղության մեջ՝ թղթի կամ մետաքսի վրա տուշով կամ ջրաներկով արվածները: Նկարիչների շրջանում հայտնի դարձան Կանո Հոգայը (1828–1888), Սիմոմուրա Կանձանը (1873–1916), Տակեուչի Սեյհոն (1864–1924) և Տոմիոկա Տեսսայը (1836–1942): Առաջին երեքն աշխատում էին ավանդական ճապոնական ոճով և թեմատիկայով, չնայած նրանք էլ փորձում էին տեխնիկական և ոճական նորարարություններ անել: Սեյհոն, օրինակ, աշխատում էր Կիոտոյի հանգիստ և պահպանողական մթնոլորտում: Նրա վաղ շրջանի աշխատանքներն արված են Մարույամայի նատուրալիստական մաներայով, սակայն հետագայում նա շատ շրջագայեց Չինաստանով և մեծ ազդեցություն կրեց չինական տուշով նկարչությունից: Եվրոպայի թանգարաններով և գեղարվեստական կենտրոններով շրջագայությունը նույնպես հետք թողեց նրա աշխատանքների վրա: Այս շրջանի բոլոր հայտնի նկարիչներից միայն Տոմիոկա Տեսսայը մոտեցավ նոր ոճի կատարելագործմանը: Նրա եռանդուն ստեղծագործություններում առկա են կոր, անհավասար գծերը, իսկ սև տուշի բծերը համադրվում են նուրբ գույների հետ:
Ավելի ուշ որոշ երիտասարդ նկարիչներ հաջողության հասան այնտեղ, որտեղ իրենց պապերը ձախողել էին: Այս անսովոր նյութով՝ յուղաներկով աշխատելու առաջին փորձերը հիշեցնում էին փարիզյան կտավներ և աչքի չէին ընկնում ո՛չ բարձրարժեքությամբ, ո՛չ էլ յուրօրինակ ճապոնական գծերով: Մյուս նկարիչներն, աշխատելով ավանդական տուշով, երբեմն էլ օգտագործելով կալիգրաֆիան որպես նախնական մոտիվ, ստեղծում էին էներգետիկ, աբստրակտ ստեղծագործություններ մոխրագույն և սև երանգների մեջ:
20-րդ դարում երևան եկան Շին հանգա և Սոսակու հանգա ոճերը: Շին հանգան հիմնականում ավանդական ճապոնական գրավյուրի մոդեռնիզացված տարբերակն է, այստեղ ավելանում են որոշ արևմտյան տարրեր՝ գունային գամմա կամ հեռանկար: Սոսակու հանգան վեստերնիզացված արվեստ է, այստեղ վերցված է արևմտյան արվեստի իդեալի կոնցեպցիան. նկարը՝ որպես նկարիչ-հանճարի ստեղծագործական արտադրանք: Վարպետներն այժմ ոչ միայն նկարում են, այլև ինքնուրույն ձևավորում (կտրում) փայտի վրա, հետո իրենք էլ տպում թղթին: Սրանք, ի տարբերություն Շին հանգայի՝ ավելի քիչ քանակությամբ են տպվում և այդքան հայտնի չեն Արևմուտքում: Այս ժամանակակից փորագրանկարն, իհարկե, ուկիյո-է գրավյուրի հետնորդը չէ. դրանք տարբերվում են ոճով, թեմաներով, որոշ դեպքերում՝ տեխնիկայով: Տերևնով և թելերով փորձերը հնարավորություն են տալիս թղթի մակերեսին յուրօրինակ էֆեկտ ստանալ: Սկզբնական շրջանում այս ուղղության ներկայացուցիչները ձգտում էին ճանաչման, քանի որ ուկիյո-է դպրոցի ձեռքբերումները նկարիչ-մտավորականները կապում էին անգրագետ ամբոխի հետ՝ համարելով այն պլեբեյական արվեստ: Այնպիսի նկարիչներ, ինչպիսիք են Օնչի Կոշիրոն, Հիրացուկա Ունյիչին և Մաեկավա Սեմպանը, մեծ ջանքեր գործադրեցին, որպեսզի վերադառնա գրավյուրի նկատմամբ հարգանքը: Նրանք մեծ թվով երիտասարդ նկարիչներ ընդգրկեցին իրենց խմբում, այժմ նրանց թիվը հասնում էր հարյուրների: Այս սերնդի վարպետների շարքում Ճապոնիայում և Արևմուտքում ճանաչում ձեռք բերեցին Մունակատա Շյիկոն, Յամագուչի Գենը և Սայտո Կյոշին: Սրանք այն նկարիչներն են, ում նորարարությունները և տաղանդը թույլ տվեցին իրենց տեղը գտնել Ճապոնիայի առաջատար նկարիչների շարքում:
Ցողունը կանգուն է, ողորկ, վերին մասում՝ ճյուղավորվող, բարձրությունը՝ 15-100 սմ։ Տերևները հակադիր են, ամբողջական, ձվաէլիպսաձև կամ լայն օվալաձև, լուսաթափանց կետավոր գեղձիկներով։ Ծաղկաբույլը հուրանաձև է, վահանաձև կամ ողկուզանման, ծաղիկները՝ դեղին։ Ծաղկում է հունիս-սեպտեմբերին։ Պտուղը բազմասերմ տուփիկ է։ Սերմերը մանր են, փայլուն, դարչնագույն։ Բուժման նպատակով օգտագործվում է դեղաբույսի վերգետնյա մասը, որը մթերում են ծաղկման ընթացքում՝ մինչև պտղակալելը, կտրելով մկրատով կամ մանգաղով, առանց ցողունային կոշտ մասերի։ Հումքը չորացնում են տանիքում, լավ քամհարվող տեղում, կախած կամ փռած վիճակում։ Չոր հումքը, որը կազմում է նախնականի 25%-ը, փշրում են, հեռացնում կոշտ մասերը և պահում թղթով փաթաթած, տուփերի մեջ։ Մթերման ժամանակ պետք է թողնել առանձին բույսեր՝ սերմացուի համար, իսկ բույսն արմատահան անել բոլորովին անթույլատրելի է։ Չոր հումքը պետք է ունենա բնականին մոտ տեսք, բալասանային հոտ, դառը, տտիպ համ։ Այն պիտանի է օգտագործման շուրջ 3 տարի։ Դեղաբույսը լայն կիրառում ունի նաև հոմեոպաթիայում։ Читать далее «Ճանաչում ե՞նք հունիսյան դեղաբույսերը՝ արևքուրիկ, դաղձ, ուրց, երիցուկ և այլն» 
Սեդա Գևորգյան 